Tilbakį

Menniskjafiskimašur

Sum Jesus nś gekk viš vatniš ķ Galilea, sį Hann tveir brųšur – Sķmun, iš kallast Pętur, og Andrias, bróšur Hansara, seta garn ķ vatniš; tķ teir vóru fiskimenn. Hann segši tį viš teir: »Fylgiš Męr, so skal Eg gera tykkum til menniskjafiskimenn!« Viš taš sama fóru teir frį gųrnunum og fylgdu Honum. Tį iš Hann hašani fór longur, sį Hann tveir ašrar brųšur, Jįkup, son Zebedeus, og Jóhannus, bróšur hansara, ķ bįtinum viš Zebedeusi, fašir teirra; teir bųttu gųrn sķni. Og Hann kallaši teir. Tį fóru teir viš taš sama frį bįtinum og fašir sķnum, og fylgdu Honum. Matteus 4:18-22

Taš fśsa lżdni, uttan ein spurning ella at tryggja sęr lųn, tykist óvanligt fyri hesar menn; men orš Kristusar var ein įheitan, iš fevndi alt taš, iš Hann fór at verša fyri teir. Įvirkandi oršini įttu dragandi mįtt. Hann hevši onga langa greining – djśpari frįgreišing – til teir, men taš iš Hann segši, hevši eitt dragandi vald į teimum.

Kristus ynskti at gera hesar lķtilatnu fiskimenn saman viš sęr til eina signing, viš at taka teir śt śr Satans tęnastu og ķstašin at seta teir inn ķ Guds tęnastu. Ķ hesum arbeiši fóru teir at verša vitnir Hansara; tķ teir skuldu bera sannleikan til heimin, og hann var ikki vavdur ķ sišir og lęrir manna. Viš at śtinna eginleikar Hansara, feršast og arbeiša viš Honum, fóru teir ķ lęru til menniskjafiskarar. Soleišis vildu teir gerast tęnarar hjį hinum Hęgsta. Hann baš teir ikki fara ķ veršsligar skślar at nema fyrimunir ķ almennari śtbśgving. Hann baš teir heldur ikki nżta sķna tķš ķ Jųdiskum synagogum, og har at lęra rabbinara skikkir og sišir, so taš kundi takast viš ķ arbeišiš, sum hann hevši heitt į teir at fremja til glešibošskapin. Teir skuldu ikki lęra eftir hugsan Jųdanna.

»Fylg Męr,« segši Kristus, »og Eg vil gera tykkum til menniskjafiskimenn.« Tķ į henda hįtt vóršu teir fyrstu lęrusveinarnir valdir og lęrdir til arbeišiš ķ evangelisku tęnastuni. Ķ trķ įr vóru teir samvinnumenn Frelsarans, og viš lęru Hansara, lekjandi virksemi og fyridųmi Hansara, skuldu teir fyrireika seg til at halda įfram taš arbeiši, sum Hann var byrjašur.

Hansara vitansdżrgripur varš lagdur ķ jaršisk ķlųt. Viš trśareinfeldni, viš reinleika og viš lķtilatnari tęnastu vóršu lęrusveinarnir lęrdir upp ķ Kristi skśla fyri at bera sķna įbyrgd av sama slagi sum Meistarin livdi og virkaši ķ.

Kristus valdi ķ sannleika tey góšvarnu av hesum heimi, tey, sum heimurin leit at sum óvitandi og ólęrd, og hetta til at skamma tey vķsu. Lęrusveinarnir vóršu ikki lęrdir ķ sišvenjum rabbinara, men lęrdir saman viš Kristusi sum fyridųmi og lęrara, so teir ognašu sęr eina śtbśgving av hęgsta karat. Kristus fyrireikaši teir viš at boša sannleikar av tķ allarhęgstu lęruskipanini.

Tey, sum prędika Kristus, mugu dagliga lęra av Honum at skilja loyndarmįliš ķ at frelsa og tęna menniskjum, iš Kristus doyši fyri. Tey mugu ikki bera hugmóš ella sjįlvsnųktan inn ķ arbeišiš. Ķ tanka, orš og ķ verki skulu tey sżna eina andaliga menning. Kristus-lķknandi fólkaligheit, iš bara eitt samband viš Frelsarin kann veita. Hansara kęrleiki og miskunn eigir tķ įhaldandi at sķggjast ķ lķvi teirra.

»Fylg Męr,« segši hin stóri Lęrarin, »og Eg vil gera tykkum til menniskjafiskimenn.« Tey, sum eru lżšin ķ hesum kalli mugu arbeiša viš hjųrtum, sum eru full av Kristus lķknandi kęrleika fyri sįlum. Ķ ųllum višurskiftum eiga tey at fylgja sķnum Frelsara, og luta śt Hansara eymu miskunn og hansara strangleika ķmóti ųllum tķ, sum ónt er. Kristus er stóra fyrimyndin til alt. Vit skulu vera hansara samvinnumenn. Tey, sum eru ķ Hansara tęnastu, eiga ikki at flųkja seg inn ķ handilslķvsins ólag, iš einans undirgrevur teirra Kristus lķknandi hugburš. Fiskimenninir, iš Kristus heitti į, fóru beinanvegin frį gųrnum sķnum. Tey, sum fara at gera tęnastu fyri Hann, eiga ikki at flųkja seg inn ķ nakaš handilssamband. Taš vildi bara boriš viš sęr óheppi órógv inn ķ lķviš og forša teimum ķ at gera framstig ķ andaligum višurskiftum.

Ķ hinum seinasta evangeliska arbeišnum er arbeišsųkiš risastórt, sum skal rųkkast. Tųrvurin er stųrri enn nakrantķš įšur. Arbeišiš mį fevna hjįlp frį tķ javna vanliga fólkinum. Bęši ung og eldri fara at verša kallaš śt į akrarnar, vķngaršarnar og verksmišjurnar av Meistarinum til at boša hansara bošskap. Nógv av teimum hava ikki fyrr havt nakaš hųviš til śtbśgving, men Kristus sęr ķ teimum dugnaskap og fųrleikar, sum vil gera tey fųr fyri at lśka ętlan Hansara. Um tey vilja seta alt inn į at fara ķ missiónsarbeiši og halda įfram sum Hansara lęrusveinar, fer Hann at gera tey skikkaši til at arbeiša fyri Hann.

Taš menniskja, sum til botns veit um heimsins vónloysi, neyš og elendigheit, veit, hvat taš merkir at koma til hjįlpar. Hann sęr allastašir sįlir ķ myrkri, boygdar undir syndini; hann sęr sorg og pķnu. Men hann sęr eisini mųguleikar; og sęr hęddir, sum tey kunnu rųkka. Hóast fólk hava sųplaš sķnar mųguleikar, spilt sķni evnir, og oyšsla burtur manndómsins tignarlęti, so veršur Skaparin ęrdur tį tey verša forloyst.

Arbeišsbyršuna fyri hesi neyšardżr į heimsins vesaligastu stųšum leggur Kristus į tey, sum kenna fyri teimum óvitandi og fyri slķkum, sum eru heilt illa farin śt ķ vónloysi. Hann vil vera teimum nęr, hesum, sum hava eitt įvirkaš miskunnsamt hjarta, til at hjįlpa teimum ķ arbeiši fyri fólki ķ neyš, hóast hendur teirra hava mųtt hųršum arbeiši og ikki eru vandar viš Kristi trśbošan. Men Hann vil virka ķgjųgnum tey, sum sķggja nįšina ķ vesaldóminum og harviš vinna tey glatašu. Tį iš heimsins Ljós kemur framviš, fara tey hepnu, sum eru ķ neyš, at verša sędd, og Kristus vil stešga tķ vesaligu stųšuni og geva teimum višburš, har taš at sķggja til er afturgongd. Vanlukkur fara at sķggjast sum duldarklęddar vęlsigningar; kroystiverkir sum nįšistreymar. Verkamenninir, sum koma frį tķ javna fólkinum, luttaka ķ sorgunum viš alla mannaęttina, og tey fara at sķggja Hann at arbeiša viš teimum.